Als het niet meer gaat zoals het ging

Je kent ze vast wel. Degene die de rit uitzitten en nauwelijks te bewegen zijn voor iets nieuws. Het kan je buurman zijn of iemand op je werk. Ze hebben altijd redenen om vast te houden aan wat er is en nooit met je meegaan in de gedachtegang dat het ook anders kan. Het is niet zozeer de vraag hoe je ze verbeteren of veranderen kunt, maar meer de vraag hoe je zelf daar mee omgaat. Je hebt vaak al snel de neiging om de confrontatie aan te gaan, de discussie te starten of erger nog boos te worden. En dat blijkt in de praktijk niet zo erg effectief, waardoor je vaak stappen teruggezet wordt terwijl je eigenlijk stappen vooruit wilt maken.

Hoe komt dat nou..?

Hoe komt het nou dat de meeste mensen vast willen houden aan wat er is en niet meteen van enthousiasme uit de band springen. Dat heeft veel te maken met het feit dat als je niks doet, je meteen wordt beloond voor het feit dat je niet aan het werk moet. Ga je met de verandering mee dan kun je er van op aan dat je er energie in moet stoppen. Deze directe beloning zorgt er dan ook voor dat we liever niks doen en meteen de beloning van het niks doen opstrijken in plaats van er energie in stoppen met de onzekerheid dat het beter wordt. Zo eenvoudig ligt het en daarom is verandermanagement een mensen verhaal wat maar moeilijk te pakken valt.

Het is hier niet bedacht

Daarnaast is het zo dat ideeën die niet hier of door onszelf zijn bedacht in de regel weinig draagvlak krijgen omdat de eigenaarschap ontbreekt. Ook daar gaan vele veranderingsprocessen op mis. Een  kleine groep is er van overtuigd dat men met het goede bezig is en de andere groep voelt daar niks bij. Ze voelen zich niet betrokken en als de plannen klaar zijn, zoekt men al gauw redenen om het verhaal te bekritiseren. En daarmee gaat de verandering niet zoals gepland, loopt het uit en gebeurt er niks. Het is jammer maar vaak zit daar de bron van het misgaan. Reden om veranderingen met veel voorbereiding en betrokkenheid van anderen aan te pakken.